ხვალიდან მე კონფორმისტი ვიქნები

– ოთხის ნახევარზე უნდა ავდგე, გამოძინება მჭირდება, მაცადე რა!

– გადაბრუნდი და დაიძინე.

     ვიცი, მისი გადარწმუნება გამიჭირდება, ბოლოს და ბოლოს ჩემი ბრალია საქმე აქამდე რომ მივიდა – ალბათ თავის დროზე არ უნდა გამომეჩინა ინიციატივა კომპიუტერის ოთახად ჩემი ოთახი გვექცია.

– რეალი–ბარსელონასთვის რომ არ მოგცე გამოძინების საშუალება და მეოცე წუთზე ამოუშვა ხვრინვა მგონი არ იქნება საუკეთესო ვარიანტი, არა?

     ალმაცერად მიყურებს, ტუჩის ცალი კუთხით მიღიმის. მგონი მიზანში მოვარტყი და  თანაგრძნობის ბუშტი გავუხეთქე. აცნობიერებს რა გამოუვალ სიტუაციაში ვარ. ძილი მჭირდება.

– ათი წუთიც და გავალ…

     ამ ”ათი წუთის” დანიშნულებას დაუფიქრებლად ვაცნობიერებ, მეორე მხარეს ვტრიალდები, საბნის ქვეშ ვექცევი და ვცდილობ მსუბუქი ტყაპუნის ხმები არ გავიგო. არ ვიცი ათ წუთში რას ასწრებს, – როგორც ჩანს ყველაფერი წინასწარ აქვს მზად. ყოველთვის ჩემზე წინდახედული და ფრთხილი იყო. შეიძლება ბედის ირონიაა, მაგრამ ოჯახში მეორე ბავშვი ყოველთვის პირველზე უკეთესია.

     ათ წუთში ხმის ამოუღებლად გადის ოთახიდან.

     საათს ვუყურებ: 01:37.

     ჯერ კიდევ მაქვს დრო დაბალ ხმაზე იანაჩეკი ჩავრთო და რამდენიმე საათით მაინც წავუძინო.

     ტუმბოდან სველ, სურნელოვან ხელსახოცს ვიღებ და ყოველი შემთხვევისთვის თაგუნას და კლავიატურას ვწმენდ. ოთახში გამოუშვები სპერმის სუნია. ყველაფერს გულდასმით ვწმენდ. მაგიდის ქვეშ ფეხით ნაგვის ყუთს ვეძებ და უკვე გამშრალ ხელსახოცს დემონსტრაციულად ორმოცი სანტიმენტრის მანძილიდან ვისვრი… თეთრი გორგალი მაგიდის ფეხს ხვდება და ძირს უსუსურად ეცემა…

 

     …მაღვიძარა ოთხის ნახევარზე რეკავს. მთქნარებით ვიღვიძებ, პირველი ორი წუთი მთლიანად გარემოსთან ადაპტაციას ეთმობა. ვაცნობიერებ რომ ოთხი ხდება, ”ოსკარს” ველოდები და მღვიძავს. ცოტა ხანში ”რედ ქარფეთ ლაივ”–იც დაიწყება.

     ფლოსტებში ფეხებს ვყოფ და ოთახიდან გასული ტუალეტისკენ ბანცალით მივბოდიალობ. ღამით შუქს ანთებულს ვერ დატოვებ, ბევრს წვავს. ”ღამურობანას” შეჩვეული ჩამრთველს მალევე ვპოულობ და თითის ერთი აკვრით სახლში სინათლის დროებითი წყარო ჩნდება…

     …ცივ წყალს სახეზე ხარბად ვისხამ, სანამ ნესტოებში არ შემივა და არ დავაცემინებ. დარწმუნებული უნდა ვიყო რომ მაკფარლეინის ხუმრობების, ან მუსიკალური ნომრების დროს არ ჩამეძინება…

     …ოთახში ვბრუნდები და საბნის ქვეშ გემრიელად ვიზმორები. ტუმბოდან პულტს ვიღებ, ტელევიზორს ვრთავ და ხმას 50–ზე ვაყენებ. სქელი კედლების გამო ბგერები რთულად თუ აღწევს ერთი ოთახიდან მეორეში. ”აკრძალული არხებიც” რომ ჩავრთო და ბოლო ხმაზე ავუწიო, საეჭვოა მეზობელი ოთახიდან ღრმა ძილში მყოფმა მშობლებმა რამე გაიგონ. მითუმეტეს რომ აკრძალული არხები ჩვენ სახლში არც არის. ალბათ ერთადერთი უცნაური მოვლენა ამ ოჯახში, უფროსი ძმის გარემოცვაში ონანირებადი უმცროსი ძმაა.

     მამაჩემი რომელიღაც ქარხანაში მუშაობს ჩემთვის გაურკვეველ თანამდებობაზე, დედაჩემი ლაბორანტია ბავშვთა საავადმყოფოში. თუმცა ამას ხელი არ შეუშლია ჩემს ოთახში Samsung 3D პლაზმა დაგვედგა 1024 x 768 რეზოლუციით და იუ–ეს–ბის შესაერთებლით…  მამა ტექნოლოგიებში ვერ ერკვევა, კურსორი ”ოპერის” ნიშნამდეც კი ვერ მიჰყავს, რასაც დედაზე ვერ იტყვით – თავისუფლად შედის ”ვიტონის” და ”დიორის” საიტებზე და უტოპიურ განცდებში ეშვება…

     კითხვა ალბათ მამამ შემაყვარა, ან მამის ყურებით თვითონ შევიყვარე, რაც ფაქტიურად ერთი და იგივეა. რვა წლის ვიყავი პირველი სერიოზული წიგნი რომ წავიკითხე – მარკ ტვენის ”ჰეკლბერი ფინის თავგადასავალი”. მახსოვს რამდენიმე კვირა პატარა ჯაყვით დავდიოდი. ახლა რომ ვუფიქრდები, ალბათ ცხოვრება მხოლოდ მაშინ მიხაროდა. პირველ სერიოზულ წიგნს ზაფხული, სამთვიანი არდადეგები დაემთხვა და მეც მზიან დღეს, ბავშვებთან ერთად თამაშისას გონებაში ათას თავგადასავალს ვხატავდი, რომელშიც მთავარი გმირი აუცილებლად მე ვიყავი. ”ტომ სოიერის” შემდეგ უკვე სერიოზულად გადავწყვიტე სახლიდან წავსულიყავი და ხიფათი მეძებნა. ჩემს მაშინდელ განუყრელ ძმაკაცს – რატის – შევუთანხმდი კიდეც ხვალ ხუთ საათზე ხიდთან რომ ტყეა იქ შევიკრიბოთ–მეთქი და ისიც დაუფიქრებლად დამთანხმდა. სამი საათი უგზოუკვლოდ ვიბოდიალეთ, მერე რატის ფეხზე ხვლიკმა გადაურბინა და შეშინებულები სახლებში დავბრუნდით…

     შემდეგ წელს, ოც თებერვალს, ჩემი ძმა ხუთი წლის გახდა. ნათლიამ, როგორც მაშინ მომეჩვენა, – ”უზარმაზარი” სათამაშო მანქანა მოუტანა, თავისი პატარა გასაღებით, პედლებით, შიგნით მიხატული ტელევიზორით და ვარდისფერი ჩაფხუტით. მე ”ჰარი პოტერი და საიდუმლო ოთახი” მერგო. როგორც კი სტუმრები წავიდნენ ოთახში ჩავიკეტე და კითხვა დავიწყე. პირველი ასი გვერდი ერთ ამოსუნთქვაში მოვათავე. უკვე დაღამებულიყო, თვალები მეწვოდა, მიცრემლიანდებოდა. მამა, შეიძლება ითქვას უცხოურს ვერაფერს იტანდა (და იტანს!). თანამედროვე ევროპელ და ამერიკელ მწერლებს ”კოსმოპოლიტურ ნაგავს” ეძახდა და სურდა მეც თანდათან ქართულზე გადმოვრთულიყავი. დიდი ხვეწნა–მუდარის შემდეგ ”ჰარი პოტერის” პირველი ნაწილი ვაყიდინე, მაინტერესებდა ეს ყველაფერი როგორ დაიწყო. ხელში შემოჩეჩებული ”ოთარაანთ ქვრივი” და ”ხევისბერი გოჩა” მაგიდის უჯრაში დავმალე და უცნაურნაიარევიანი, ჯადოქარი ”აჩკარიკის” ისტორიას ხარბად დავეწაფე. თითოეულ სიტყვას ვისისხლხორცებდი და ალბათ გულის სიღრმეში ვიმედოვნებდი რომ ერთხელ ”ეს სანატრელი წერილი” მეც მომივიდოდა და აქაურობას თავს დავაღწევდი. ბავშვობას თუ დააკვირდები, აღმოაჩენ რომ ფრუსტრაცია დაბადებიდან ადამიანის თანმხლები მოვლენაა. ამის ყველაზე ნათელი მაგალითი, სწორედ ბავშვობაა – როცა ფანტაზიის უნარი პიკს აღწევს, როცა გგონია რომ ყველაფერი ხელგეწიფება, როცა მონაგონიც რეალობად წარმოგიდგება, სინამდვილეში კი ვერაფერს აკეთებ. ბავშვი მთელი თავისი ბუნებით ცდილობს ყველაფერ სტანდარტულს, დაშტამპულს გამოეყოს, ემანსიპაციას მისცეს  თავი, თუმცა ჩამოუყალიბებლობა ხელს უშლის ეს ყველაფერი რადიკალური ხერხებით განახორციელოს, ამიტომ ხშირ ტირილს, აუტანელ ჯიუტობას, ათას მამაძაღლობას ჯერდება. მამაჩემს არ ესმოდა რომ ყველაფერს მართლაც თავისი ასაკი აქვს. მე რომ მაშინ ”ოთარაანთ ქვრივი” წამეკითხა, დარწმუნებული ვარ ცრემლი არ გადმომვარდებოდა, რბილად რომ ვთქვათ ”სათაურის გარდა ყველაფერი ბუნდოვანი მომეჩვენებოდა”. ”ხევისბერი გოჩადან” გამომდინარე კი ასევე დარწმუნებული ვარ მამის შიში დამეუფლებოდა, რეჩიტატივად მსუბუქი ზიზღის გრძნობით. როგორც ჩანს ყველა მამის პირველი დანიშნულება ”პალაჟენიის დაყენებაა”, რომ შვილს აჩვენო – აი, მეტი არ მინდა არ დამიჯერო, თავს მოგაცლი! ეს ბრუტალური შემართება სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ ქართველებში ოდიდთგანვე ზის. რას წარმოიდგენდა მაშინ ჩემზე გაბრაზებული მამა, რომ გავიდოდა რამდენიმე წელი და ”ხევისბერ გოჩაზე” დაწერილი თემით (რომელსაც, რატომღაც მხოლოდ მე მივიჩნევდი რეცენზიად!) ადგილობრივ კონკურსში გავიმარჯვებდი. კონფორმისტობა არც ისე წამგებიანია, თუ კონსერვატორიც არ ხარ. სამწუხაროდ მამა ორივე იყო (და ალბათ არის, არ ვიცი), მაგრამ რატომღაც ჩემს მიმართ განხორციელებული ღონისძიებები ჩემი ძმის მიმართ არ განხორციელებულა (როგორც ჩანს პირველობა ყოველთვის სახარბიელო არ არის!). მაგალითად: მამა ნიკუშას არ აძალებდა ქართული ლიტერატურის შეყვარებას, რათა სისხლში ერითროციტებთან, ლეიკოციტებთან და თრომბოციტებთან ერთად პატრიოციტებსაც ეპოვათ თავიანთი დანიშნულება. პირველი სერიოზული წიგნი ნიკუშამ თერთმეტი წლის ასაკში წაიკითხა. ჟიულ ვერნმა ნამდვილად მოხიბლა, თუმცა ვერანაირ ნიჰილისტურ სულისკვეთებას ვერ ვამჩნევდი. როგორც ჩანს ზოგი წიგნში ცხოვრობს, ზოგი კი – წიგნით. ნიკუშა მეორე კატეგორიას მიეკუთვნება. სამაგიეროდ ჩემი მინუსები მასში აშკარად გამოკვეთილ პლიუსებად წარმოჩნდა. აღნაგობით გაცილებით ათლეტური – განიერი მხრები, გამხდარი, ასაკის მიუხედავად პატარ–პატარა კუბიკებით მუცელზე – და ფაქტიურად ესთეტიკურად სრულყოფილი სახით – ლამაზი თაფლისფერი თვალები, ქართული ცხვირი და ზედმეტად არაქართული შუბლის ჭრილი და ყვრიმალები – მომავალში მსოფლიოს სექსუალური მამაკაცის განსახიერებად მოევლინება. მაგრამ მასში არ არის ის ნაპერწკალი, რომელიც აგრერიგად მიამსგავსებდა დორიან გრეის. ნიკუშას ხელოვანისთვის დამახასიათებელი თავისებური გამოხედვა აკლია. ამას ყოველდღიურად ვაცნობიერებ და უცნაური დაუკმაყოფილებლობის შეგრძნება მეუფლება, თითქოს ჩემი ძმის სრულყოფილებით მეც ერთი საფეხურით ზემოთ წავიწევდი. 

     ”რუსთავი 2”–მა ”ოსკარის” პირდაპირი ტრანსლაცია ზუსტად ოთხზე დაიწყო. წითელ ხალიჩაზე ფესვებგადგმული ხესავით აღმართული ჟურნალისტები ყალბი ღიმილით და მსუბუქი ნერვიულობით ჩქარ–ჩქარა საუბრობდნენ კამერებში. სელებრითების პირველი ნაკადი კალაპოტიდან გადმოსული ტალღასავით წამოვიდა და მედიის კაშხლისგან დამშვიდებულებმა ასევე მსუბუქი ღიმილით განაგრძეს ინტერვიუების მიცემა.

     უცებ მობილური აწკრიალდა. გადავიხარე, ტუმბოზე გადავწვდი და ეკრანს დავხედე: თიკა. გონებაში თიკასთან დაკავშირებული ”საიდუმლო დიალოგები” ამოტივტივდა, თავისი პიკანტურობით, შიშითა და შფოთვით, რომ ამ ყველაფერს ვინმე გაიგებს… facebook-ზე გაცვლილი ფოტოებით და მომავალი შეხვედრით.

     თიკა მეცხრე კლასამდე ერთი ჩვეულებრივი, არაფრით გამორჩეული გოგო იყო, უკან კუდით და იღლიიდან ოფლის სუნით. გარდატეხის ასაკმა მასზე როგორც ჩანს ყველაზე მეტად იმოქმედა – სახის ნაკვთები შესამჩნევად გაულამაზდა, საჭირო ადგილები მოუმრგვალდა, წამოებურცა. წარბები გაიპუტა, დეზოდორანტის ხმარებაც ისწავლა, ელასტიკებსაც შეეჩვია, – მოკლედ, გოგოდ ჩამოყალიბდა. ზედმეტად მორცხვი, გოიმურად კეკლუცი და საშუალოზე ლამაზი, გენმოდიფიცირებული ადამიანური თვისებების საცავს წარმოადგენდა. რამდენჯერ მიფიქრია რაიმე არაორდინალური შემეთავაზებინა, თუმცა ვერცერთხელ ვერ გავბედე. არ ვიცოდი რის მოლოდინში უნდა ვყოფილიყავი, – ვაითუ კალმით თვალი გამოეთხარა, ან აკრძალულ ადგილას მუხლი ამოერტყა, ან სულაც შეთავაზებაზე დამთანხმებულიყო… არაერთხელ დამინძრევია სოციალური ქსელიდან ჩამოტვრითულ მის ფოტოებზე. რას წარმოვიდგენდი რომ რამდენიმე წელიწადში, როცა უკვე სრულყოფილ ”ნაშად” ჩამოყალიბდებოდა, გონებისდამბინდავი მკერდით და რაღაცნაირი ლათინოამერიკული გარეგნობით, თვითონ მანდობდა თავისი შიშველი ფოტოების შეფასებას.

     ”ელიტ მოდელ ლუქის” ყოველწლიური შემოვლა”, როგორც ერთხელ კომუნისტმა ქართულის მასწავლებელმა აღნიშნა, თიკასთვის ფაქტიურად ”უზრუნველყოფილი მომავლის” საწინდრად იქცა. რა თქმა უნდა სამოდელო სააგენტოს წარმომადგენლებს ეს განსხვავებული გარეგნობის გოგო თვალთახედვიდან არ გამორჩენიათ და ”პრობებზე” მისვლა შესთავაზეს. თიკა მშობლების დაუკითხავად გავიდა კასტინგზე და 35 გოგოდან არჩეულ ათეულში თავისუფლად მოხვდა. დედამ მხოლოდ მეორე ტურზე გაიგო შვილის ასეთი ”დაუკითხავი საქციელი” და კარგა გემრიელადაც მილანძღა (მეორე დღეს გაბრაზებულმა გამიმხილა), თუმცა რაღაც დოკუმენტებს ხელი მაინც მოაწერა, რითაც შვილს ნებართვა მისცა პირველი ადგილისთვის ბრძოლა გაეგრძელებინა და მოგებული ათი ათასი ლარით დიდი ხნის წინ ჩაფიქრებული ევრო–რემონტი წამოეწყო. ასეა თუ ისე, თიკა წინ და წინ მიიწევდა, თუმცა კითხვაზე ”გაიხდიდა თუ არა საჭირო რომ გამხდარიყო” კატეგორიულ უარზე იდგა და თავს ხის თოჯინასავით აქნევდა… არ ვიცი რით დავიმსახურე მისი ყურადღება – გარეგნულად სხვებისგან არაფრით გამოვირჩევი და საერთოდაც ”ერთი მელანქოლიური ტიპის” იარლიყი მაქვს მიწებებული, როგორებიც წესით გოგოებს არანაირად არ იზიდავენ, თუმცა არც მაიკლ არნდტი იმსახურებდა 2007 წელს ოსკარს…

     რვა იანვარი პერსპექტივაში საშინელი დღე უნდა ყოფილიყო, რაც დილიდან ნათელი გახდა. თოვლმა დნობა დაიწყო, ეზო ერთ დიდი გუბედ იქცა, ტყლაპოებში მოხტუნავე დებილი ბავშვებით და მათი საქციელით შეწუხებული ქოლგიანი დედებით (თითქოს ამდენი სიკეთე საკმარისი არ იყო, ათი საათიდან კოკისპირულად გაწვიმდა). საშობაო არდადეგების დასრულებამდე ორი კვირაღა რჩებოდა, რაც პრინციპში იმედს იძლეოდა, რომ ამ პერიოდში ტალახიანობას ბოლო მოეღებოდა. დილით ადრე გამეღვიძა. კომპიუტერი ჩავრთე და პირველ რიგში facebook–ი შევამოწმე. ის იყო გამოსვლას ვაპირებდი, ახალი გრაფა გაიხსნა – თიკა მწერდა. მოვლენების ამგვარ განვითარებას არანაირად არ ველოდი, თან დილაადრიან. ნახევარი საათი ათას იდიოტობაზე მელაპარაკებოდა, აშკარად ეტყობოდა რაღაცის თქმა სურდა და ვერ გაებედა. ბოლოს და ბოლოს, რამდენიმე დღის წინ გარდაცვლილ ქიმიის მასწავლებელზე გაცვლილ, როგორც შემდეგ მომეჩვენა საკმაოდ პრაგმატულ და ერთი შეხედვით უშინაარსო ორიოდე სიტყვის და სკოლის ჭორების მიმოხილვის შემდეგ უცებ თავისი სურათი გამომიგზავნა – ტანს ზემოთ შიშველი, ვარდისფერი ბიუსტჰალტერით ნათლად წარმოჩენილი მკერდით და ზედმეტად გრძელი, თითქმის პეტუნიას მსგავსი  კისერით. არც რაიმე კომენტარი, არც სმაილი. მხოლოდ სურათი. ვგრძნობდი, – პენისი თანდათან მკვრივდებოდა. პრე–ორგაზმულ ეიფორიაში მყოფს რაიმე ”კეთილი სისულელე” რომ არ მიმეწერა, რაც მომავალში, ვინ იცის სერიოზული ურთიერთობის საწინდარი გამხდარიყო (რატომღაც სურვილი არ მქონდა თიკასთან სერიოზული ურთიერთობა გამება!), სასქესო ორგანო ამოვიღო და მასტურბაცია დავიწყე. მალევე ავათავე, თავისუფალი ხელით ოთახის კარები გავაღე და ტაულეტისკენ გავიქეცი. დაბრუნებულს თიკას კომენტარი დამხვდა: ”vici ro patara mkerdi maqvs, ar damcino :/”. დაცინვას ნამდვილად არ ვაპირებდი, მითუმეტეს არც პატარა მკერდი ჰქონდა. მივწერე ძალიან ლამაზი ფიგურა გაქვს და ვარდისფერი ბიუსტჰალტერიც გიხდება–მეთქი. თიკა: ”:***”. მას შემდეგ ყოველ კვირა ახალ–ახალ ფოტოებს მიგზავნიდა. ბოლოს ისე გაიხსნა, საცვლებზეც უარი თქვა, – აღფრთოვანებით ვათვალიერებდი დალის ულვაშივით წინ წამოწეულ ძუძუს თავებს. ვცდილობდი მასტუბრაციამდე არ მიმეწერა, თუმცა ერთხელ თავი ვერ შევიკავე და შევთავაზე ”მგონი უკვე დროა live-რეჟიმზე გადავიდეთ–მეთქი”. თიკა: ”:)”. 🙂 – ზოგადად ეს სმაილი ყველაზე ძლევამოსილ ნიშნად ითვლება ვირტუალური მიმოწერისას და მოიაზრებს 1) ქართულ შრფიტზე გყავს გადაყვანილი და გეზარება ჩათის კუთხიდან ნორმალურის – 😀 – გაგზავნა, 2) ”მორჩა, აქ ლაპარაკი დამთავრებულია!” – რამე სისულელე წამოროშე, ან ჩათის პარტნიორს უბრალოდ გულზე არ ეხატები და შენს ზრდილობიანად მოშორებას ცდილობს და 3) ”ფიქრობს!” და შესავალში შუალედურ პოზიციას იკავებს – გაჩვენებს რომ ”არც კი და არც არა”, ახლა დაფიქრდება, ყველაფერს გააანალიზებს და გიპასუხებს. ჩვენ შემთხვევაში ეს უკანასკნელი აღმოჩნდა, თუმცა  მეორეს ვფიქრობდი. ეს ყველაფერი გუშინ (ოთხს კარგა ხანია გადაცდა, ”რედ ქარფეთ ლაივიც” დასასრულს უახლოვდება), საღამოს ათზე გადაწყდა. თიკა თანახმა იყო სკოლაში ადრე მოსულიყო და მკერდი და უკანალი მოეშიშვლებინა. შეხედავდა, ”იქნებ ხელის მოკიდების ნებაც კი დაერთო”. სექსი აქამდეც მქონია, თუმცა ღამით განსაკუთრებით ვნერვიულობდი, მითუმეტეს დარწმუნებული ვარ საქმე სექსამდე არ მივა. ძილის წინ ერთი სული მქონდა როდის გათენდებოდა, ოღონდ არ ვიცი რა უფრო მინდოდა – თიკას მოფერება თუ ამ ყველაფრის ბოლოს და ბოლოს დასრულება. რა თქმა უნდა თიკა დამესიზმრა, თუმცა სიზმარი საკმაოდ ხანმოკლე აღმოჩნდა (მაღვიძარამ ოთხის ნახევარზე დარეკა) და ვერ გავიხსენე კონკრეტულად რა მესიზმრებოდა. ”ოსკარის” მოლოდინში მომავალი შეხვედრა დროებით გადამავიწყდა, ახლა კი, თიკას მესიჯმა ისევ შფოთვის ბადეში გამაბა.

 

თიკა:

daiwko oskari?

 

მე:

ahaa… shen rato ar gdzinavs? Ar mitkhra mec magas velodebodio, ar dagijereb :DD

 

თიკა:

araa… ar medzineba. khvalindel dgeze vfikrob… :///

 

     ასეც ვიცოდი. მგონი აჯობებს თუ ხვალ არაფერი მოხდება. ასევ ვუთხარი:

 

 

 

მე:

tu ginda gavauqmot khvalindeli dge… 😀 cancel and and clear!

 

თიკა:

ar ginda?

 

მე:

ra?

 

თიკა:

ooo, lashaa…

 

მე:

ar vici… ki, albat… mgoni… shen ar ginda.

 

თიკა:

me eg ar mitvkams  😛

 

მე:

mitumetes arc me…

 

თიკა:

vin gaimarjva pirvel nominaciashi?

 

მე:

jer ar dauwkiat… momismine, me vici rom vici rom darwmunebuli ar var, minda tu ara… cudad ar gamigo.

 

თიკა:

saertod ver gavige. Anu ar ginda? ://

 

მე:

– gekhvewebi es daikide ra… minda, ki, minda… vso.

 

თიკა:

ooo, lashaaa :DD

 

მე:

khvalidan me konformisti viknebi… da saertod, awi konformistobas vapireb. Mamachemisavit. ogond ara kosnervatorobas, bleah 😀 mgoni kvelastvis ase ajobebs.

 

თიკა:

eg ragas nishnavs?

 

მე:

ra?

 

თიკა:

konformisti.

 

მე:

vaaa, mamakacis sauketeso meorekhariskhovan rolshi Christoph Waltzma gaimarjvaa, yoohoo 😀

 

თიკა:

eg romelia?

 

მე:

ai, inglourious basterdsidan… Colonel Hans Landa, gaxsovs?

 

თიკა:

araa… ar makvs nanakhi.

 

     თუ XXI საუკუნეში ახალი ღმერთი გახდება საჭირო, კრისტოფ ვოლცი საუკეთესო კანდიდატია. საშუალო სიმაღლის, სიმპათიური (ასევე გასათვალისწინებელია მოშვებული წვერის სიკოხტავე), სულის სიღმრეში ჩამწვდომი თავხედი გამოხედვით. თითქოს თვალებით გეუბნება: ”შენ ჩემი მონა იქნები”. მისგან უდავოდ უმაღლესი ხარისხის ღმერთი გამოვიდოდა, პირადად მე ნამდვილად ვიწამებდი.

 

თიკა:

ar gedzineba?

 

მე:

araa… shen?

 

თიკა:

me ki :(( :DD

 

მე:

wadi da daidzine, dilas isedac adre khar asadgomi.

 

თიკა:

:DD

 

მე:

dzilinebisa :* 😀

არ ვიცი რომელი ნომინაციის შემდეგ ჩამეძინა, დილას კი კარებზე კაკუნმა გამაღვიძა. დედა იყო. საათს გავხედე: 07:27. სწრაფად წამოვდექი და ტუალეტში სახეზე ცივი წყალი შევისხი. ოთახში დაბრუნებულმა ჩართულ ტელევიზორს თვალი შევავლე – დაჯილდოების ცერემონიალი ჯერ კიდევ მიმდინარეობდა. გადაღლილი სეტ მაკფარლეინი თავდაუზოგავად ცდილობდა მთქნარებით პირგახეული შარლიზ ტერონის გამხიარულებას. სეტის ხუმრობები არ მოგეწონება, თუ სეტი არ მოგწონს, თუ სეტი მოგწონს და შანსი არაა მისი ხუმრობები არ მოგეწონოს.

     რვა ხდებოდა სახლიდან რომ გავედი. სკოლის ეზოში გავაცნობიერე რომ  ქუდის დაფარება დამავიწყდა. ყურები მეწვოდა. ნეონის ნათურებმა თავი ამატკია, მეორე სართულზე სწრაფად ავირბინე და კლასის კარებს ვეცი. დაკეტილი აღმოჩნდა. დიდხანს ვეჯაჯგურე, იმ იმედით რომ უბრალოდ გაჭედილი იყო და აი, ახლა გაიხსნებოდა, თუმცა არაფერი გამომივიდა. დავიბენი და ფიქრი დავიწყე, რისი გაკეთება შემეძლო. ფაქტიურად არაფრის. უცებ გამახსენდა რომ გასაღების ასლი სამასწავლებლოში ინახებოდა. კარებზე დავაკაკუნე. არავინ მიპასუხა. ისევ დავაკაკუნე. სიჩუმე. სახელური გადავატრიალე და კარებიც გაიღო. შიგნით არავინ აღმოჩნდა. ლოდინის დრო არ იყო, თიკა წუთი წუთზე მოვიდოდა. გრძელი მაგიდის ბოლოში უჯრა გამოვხსენი, ეიფელის კოშკის ალაგ–ალაგ ფერგადასულ ბრელოკიანი გასაღები ავიღე და კლასისკენ გავვარდი. ვნერვიულობდი, ხელები მიკანკალებდა, გასაღები კინაღამ შიგნით კარებში ჩავტეხე. სამასწავლებლოში შევვარდი, უჯრამდე აღარ მივსულვარ, მოუქნელად მოვისროლე… გასაღები მაგიდაზე ჟღარუნით გასრიალდა. კლასში დავბრუნდი, ქურთუკი საკიდზე ჩამოვკიდე და თიკას მოლოდინში მურაკამის ”1Q84” გადავფურცლე. ბნელოდა, სიტყვებს ძლივს ვარჩევდი, შუქის ანთება კი არ მინდოდა, – ყურადღებას მიიქცევდა. თენგო ფუკაერის მკერდს მისჩერებოდა. ცდილობდა მზერა გოგონას სახეზე გადაეტანა, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა. ”ფუკაერის ზედმეტად მიმზიდველი მკერდი აქვს” – გავიფიქრე და კარებიც გაიღო. თიკამ მორცვხად გამიღიმა და საკიდებისკენ გაემართა. ხმა არცერთს არ ამოგვიღია. პირი გავაღე, რაღაცის თქმა დავაპირე, მაგრამ გადავიფიქრე და ისევ მურაკამის დავაშტერდი. თიკას გამომცდელ მზერას ვგრძნობდი. პირველ ნაბიჯს აშკარად ჩემგან ელოდა. მე კი სულელივით ვდუმდი.

– აბა…

     ბოლოს და ბოლოს წარმოთქვა თითქმის ჩურჩულით. ვიგრძენი, როგორ გავწითლდი. თითქოს ეს ყველაფერი პირველად ხდებოდა. შევეცადე ადრინდელი პარტნიორები გამეხსენებინა, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. წიგნი დავხურე და პასუხად გავუღიმე. მინდოდა რამე მეთქვა, თუნდაც სუსტი ხმა გამომეცა…

– შენ დაიწყებ? – ისევ გამიღიმა თიკამ.

– რას? – დავიბენი.

– გამხდი შარვალს?

     უხერხულად გამიღიმა და მზერა კედლის საათზე გადაიტანა. უნებურად მეც საათს მივაჩერდი: ცხრის თხუთმეტი წუთი. ათ წუთში კლასი გაივსება.

– მგონი აჯობებს შენ… – როგორც იქნა შევძელი პირის გაღება.

     გამიცინა, მომიახლოვდა, ჩემსკენ ზურგით დადგა და ჯინსს კუთხეებში თითები ჩაავლო. ამიდგა. ფეხი ფეხზე გადავიდე და თიკას შარვალს დიდი ინტერესით მივაშტერდი. მოქნილად ჩაიხადა და ვარდისფერი, სიცივისგან ან ნერვიულობისგან ათრთოლებული, ფაფუკი უკანალი მომიშვირა. ვგრძნობდი, ცოტაც და გავასხავდი. წამოვდექი და მივუახლოვდი.

– შეიძლება? – ხელებზე ვანიშნე.

     თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია. ტრუსში ხელი ჩავუცურე. გაჩუმდა. თითქოს აღარც კი სუნთქავდა. ხელი წელის გარშემო შემოვატარე, უკანალი მსუბუქად დავუზილე და წინ გადავინაცვლე.

– გასაპარსი მაქვს… – ჩამჩურჩულა თავდახრილმა.

     მართლაც გასაპარსი ჰქონდა. ახალ ამოსულ თმაზე ხელი გადავუსვი. დამბურძგლა, ტრუსიდან ხელი ამოვიღე და მაისურის ქვეშ დავუწყე ფერება. ბიუსტჰალტერი უსიტყვოდ აიწია, მკვრივი ძუძუს თავები უცხოპლანეტელის თვალებივით მიყურებდნენ. იმაზე მსხვილი აღმოჩნდა, ვიდრე სურათზე ჩანდა. დავიხარე და ენა ავუსვი. გავიგონე, მსუბუქად როგორ დაიკვნესა. მარცხენა ხელი შარვალზე ჩაატარა და ფეხებს შუა მომიჭირა. მიზანში ნამდვილად პენისი ჰქონდა, თუმცა ხელში საკვერცხეები შერჩა. ისე ძლიერად მომიჭირა, თვალებიდან კინაღამ ნაპერწკლები გავყარე. შარვლის ქვეშ სასქესო ორგანო მოძებნა და ცერა და საჩვენებელი თითებით მასირება დაუწყო. თავი ვეღარ შევიკავე და ტრუსშივე გავასხი. მომენტალური ეაკულაცია. ეშმაკურად გამიღიმა. მაისურიდან ხელი გამოვიღე და შარვალი გავისწორე. თიკამაც ბიუსტჰალტერი ჩამოიწია და სკამზე ჩამოჯდა. ხმის ამოღებას ვერცერთი ვერ ვბედავდით. საათს გავხედე: ცხრის ნახევარი.

     მალე კლასი გაივსება.

     Pocketbook–ის გარეკნიდან მურაკამი მიღიმის.